၅

ပြည်ထောင်စုမြန်မာနိုင်ငံအတွင်း နေထိုင်သူများမှတ်ပုံတင်ရေး အက်ဥပဒေပြဌာန်းပြီးနောက် ပါလီမန်အစိုးရက မြန်မာပြည်တွင်းရှိကြသည့် နိုင်ငံခြားသားများနှင့် နိုင်ငံသားများအားလုံး၏ မှတ်ပုံတင်ခြင်းကို စတင်လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။ ထိုသို့စတင်လုပ်ဆောင်ရခြင်း၏ အဓိကအကြောင်းရင်းများထဲမှတစ်ခုမှာ ကမောက်ကမဖြစ်နေသည့် လူဝင်မှုကြီးကြပ်ရေး အထူးသဖြင့် အရှေ့ပါကစ္စတန် နှင့်ထိစပ်နေရာ အနောက်နယ်စပ်နှင့် တရုတ်နယ်စပ်တလျှောက်၌ လျှော့ချကန့်သတ်နိုင်ရန်ဖြစ်သည်။ ပထမဆုံး သက်သေခံကပ်ပြားများကို ၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်ကာလများတွင် စတင်ထုတ်ပေးခဲ့ပြီး ထိုကာလများကို ဒီမိုကရက်တစ်မြန်မာနိုင်ငံ၏ “ရွှေခေတ်” ဟု တင်စားခေါ်ခဲ့ကြသည်။ သက်သေခံကပ်ပြားများ မထုတ်ပေးမီက မှတ်ပုံတင်ဌာနမှ အရာရှိများမှာ လျှောက်ထားသူ တစ်ဦးတစ်ယောက်ချင်းစီ၏ လျှောက်လွှာများကို သေသေချာချာ စိစစ်အတည်ပြုရန် ညွှန်ကြားခံခဲ့ကြရသည်။ နိုင်ငံခြားသားဟု မှတ်ယူခံရပါက နိုင်ငံခြားသားဖြစ်ကြောင်း သက်သေခံကပ်ပြားများ ရကြပြီး ရိုဟင်ဂျာများအပါအဝင် နိုင်ငံတွင်းနေထိုင်သူဟု မှတ်ယူခံရသူများက နိုင်ငံသားဖြစ်ကြောင်း သက်သေခံကပ်ပြားများ ကို ရခဲ့ကြသည်။ သက်သေခံကပ်ပြား ပိုင်ဆိုင်ခြင်းသည် မြန်မာ နိုင်ငံသားဟု အသိအမှတ်ပြုခံရခြင်းဖြစ်ကြောင်း ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် ပင်ထင်မြင်ခဲ့ကြသည်။ မြန်မာပြည်လွတ်လပ်ရေး ရပြီး နှစ်ပေါင်း ၂၀ ကျော်ကြာသည်အထိ ရိုဟင်ဂျာများအပါအဝင် နိုင်ငံတဝန်းရှိ နိုင်ငံသားများအားလုံးက ထိုကဲ့သို့ တူညီသောသက်သေခံကပ်ပြားများကို ကိုင်ဆောင်ခဲ့ကြသည်။ ၁၉၇၀ နှင့် ၁၉၈၀ ခုနှစ်များတွင် ရိုဟင်ဂျာများမှာ ပိုပြီး စနစ်တကျ လုပ်လာသည့် ခွဲခြားဖယ်ထုတ်ခြင်းကို ကြုံခဲ့ရသည်။ ၎င်းတို့၏ သက်သေခံကပ်ပြားများပေါ်တွင် လူဝင်မှုကြီးကြပ်ရေးအရာရှိများက ခွဲခြားဆက်ဆံသည့် တံဆိပ်တုံးများထုပေးခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတွင် အစိုးရက ရိုဟင်ဂျာများ၏ သက်သေခံကပ်ပြားများကို သိမ်းဆည်းခဲ့သည်။ သို့သော် ရိုဟင်ဂျာအများအပြားက ထိုကပ်ပြားများကို လျှို့ဝှက်စွာသိမ်းဆည်းထားခဲ့ကြသည်။ ယနေ့ထိ တိုင်အောင် ရိုဟင်ဂျာများထံ၌ ၎င်းတို့မှာ တိုင်းပြည်နှင့် ဆက်နွယ်နေမှုရှိကြောင်း သက်သေပြနိုင်ရန် ၎င်းတို့၏ ဘိုးဘွားမိဘများ ကိုင်ဆောင်ခဲ့ကြသော မူရင်းသက်သေခံကပ်ပြားများရှိနေကြဆဲဖြစ်သည်။